Η μελαγχολία μιας πόλης

Η 4^η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου δυστυχώς τελείωσε.

Για τέσσερις μέρες νιώσαμε έναν άλλον αέρα να πνέει. Συγγραφείς, μεταφραστές, εκδότες, βιβλιοπώλες σε έκαναν να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ο Αιγύπτιος Αλάα Αλ –Ασουάνι με «Το μέγαρο Γιακουμπιάν», ο Γάλλος Έρικ Εμανουέλ Σμιθ, ο Αμερικανός Κρίστοφερ Μέριλ, Ολλανδοί, Αιγύπτιοι, Τούρκοι, Σουηδοί θύμισαν ότι αυτή η πόλη ήταν κάποτε σταυροδρόμι πολιτισμών. Θα έλεγα ότι μαζί με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όπου φέτος απολαύσαμε, μεταξύ άλλων, τον Βιμ Βέντερς και τον Βάλτερ Σάλες είναι οι μόνες στιγμές κατά τις οποίες ξυπνάει από τον λήθαργο, αφήνει τη γκρίνια, τη μιζέρια και τον συντηρητισμό δείχνοντας τις δυνατότητές της.

Όχι για πολύ όμως. Μετά τη θερινή ραστώνη, θα επακολουθήσει εκείνος ο

κρατικοδίαιτος συρφετός της ΔΕΘ, με όλα τα πολιτιστικά συμπαρομαρτούντα, τις παννυχίδες στους σύγχρονους «ναούς του πολιτισμού» και την αισθητική του τηλεοπτικού παραθύρου.

Ταυτόχρονα οι πλειοδοσίες και οι λαϊκισμοί από τα εκλογικά μπαλκόνια στη χειρότερη εκδοχή τους, μαζί με την εθνική κατήχηση από τους άμβωνες.

Και αναλογίζεσαι ότι αυτή ήταν κάποτε η πόλη των ποιητών!

ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΙ…

«Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε

Αλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους

Άλλαξαν και των προαστίων οι ονομασίες

Υψώνονται άσυλα στα γήπεδα και στις πλατείες.

Ποιος περιμένει την επιστροφή σου; Εδώ οι επίγονοι

Λιθοβολούν τους ξένους, θύουν σ’ ομοιώματα,

Είσαι ένας άγνωστος μες στο εκκλησίασμα

Κι από τον άμβωνα αφορίζουνε τους ξένους»

Μ. Αναγνωστάκης