Ε. Χ. Γονατάς

Υπομονή! Θα πήξει το δάκρυ, θα γίνει νησί.

Η ΟΥΛΗ

Η πληγή θρέφει, τα χείλια της σμίγουν αργά σαν αυλαία βυσσσινιά και ύστερα από χρόνους στη θέση της μένει ένα σημάδι, μια ρόδινη ουλή, που σκύβει και τη φιλάει.

Όλοι τ' αγαπούν τα τραύματά τους. Τα κρύβουν με ωραία ατσαλάκωτα υφάσματα, ξέρουν όμως σε ποια μεριά του κορμιού τους άνθισαν, μαράθηκαν, έφαγαν δέρμα και κρέας δικό τους.

Γι' αυτό τ' αγαπούν και, σε ώρες μοναξιάς που κανείς δεν τους βλέπει, σκύβουν και με λατρεία τα φιλούν τα βαθιά, σκοτεινά τραύματά τους.

Κώστας Ντιός: "Εκδρομή στα σκοτάδια της νύχτας"