Πέμπτη 26 Απριλίου 2007

Η μούσα του μεσονυκτίου

Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

"Πηγαίναμε να κατακτήσουμε τον κόσμο - ε
γώ, ένας στρατιώτης απ΄το μεγάλο πόλεμο κι ο κόμης ντε Λωτρεαμόν. Το τραίνο έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ήταν ένα σχέδιο παράτολμο - κάποτε θα σας εξηγήσω. Νύχτα. Οι φωταγωγημένες πόλεις περνούσαν έξω απ' τα παράθυρα σαν αναμμένα κουρέλια κυνηγημένα απ΄ τον άνεμο. Ο κόμης φορούσε έναν μανδύα φαρδύ για να σκεπάζει τον αιώνα του κι ένα λαιμοδέτη ανάστατο σα μια εξέγερση. Ο στρατιώτης τραυματισμένος παραμιλούσε κι ίσως τα ασυνάρτητα λόγια του να εξηγούσαν τ' όνειρο μιας εποχής. Ύστερα άρχισε να χιονίζει, κρυώναμε όπως στην προϊστορία "Ραχήλ!" ψιθύρισε ο στρατιώτης. Τι ήθελε να πει; Ο κόμης έσκυψε πάνω του. "Η συμπόνια είναι το μόνο ελαφρυντικό στο έγκλημα να υπάρχουμε" είπε.

Γι' αυτό σας λέω: όταν ακούτε ένα τραίνο να σφυρίζει τη νύχτα, σηκωθείτε κι αγρυπνήσετε.

Ίσως να μην ξαναϊδωθούμε."


Τάσος Λειβαδίτης
"Τα χειρόγραφα του φθινο
πώρου"



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στην ομιλία του για το Νόμπελ Ειρήνης ο Δαλάϊ Λάμα μίλησε για τη δύναμη της συμπόνιας και της μη βίας. Μέσα σε άλλα είπε κι αυτό "Στη βουδιστική κοσμοθεωρία υπάρχουν διάφορα είδη συμπόνιας. Η βασική έννοια της συμπόνιας δεν είναι απλώς ένα αίσθημα εγγύτητας ή απλώς ένα αίσθημα οίκτου. Περισσότερο πιστεύω ότι με την αληθινή συμπόνια δεν συναισθανόμαστε μόνο τα δεινά και τον πόνο των άλλων, αλλά νιώθουμε επίσης μια αποφασιστικότητα να ξεπεράσουμε αυτόν τον πόνο. Μια πλευρά της συμπόνιας είναι ένα είδος αποφασιστικότητας και ευθύνης. Ετσι η συμπόνια μάς φέρνει ηρεμία αλλά και εσωτερική δύναμη. Η εσωτερική δύναμη είναι η απώτατη πηγή ευτυχίας."
Με μελαγχόλησαν τα χειρόγραφα. Θυμήθηκα και τα Βουδιστικά. Ακούω και τα τρένα να σφυρίζουν. Δεν ξέρω ποιον να πρωτοσυμπονέσω μέσα κι έξω από το έγκλημα.

ioeu είπε...

Μόλις σας ανακάλυψα!
Δεν έχω σχόλια γι' αυτό το ιστολόγιο!!!
Τα σέβη μου!